Wałęsa dawaj moje sto milionów

Już w pierwszy weekend wyświetlania w polskich kina najnowszy film Andrzeja Wajdy z Robertem Więckiewiczem w roli Lecha Wałęsy i Agnieszki Grochowskiej, która wcieliła się w postać jego żony Danuty dzieli widzów. Jedni widzą w nich fascynujący dramat historyczny, dzieło na miarę najważniejszych filmów mistrza Wajdy, głęboką analizę systemu totalitarnego i wiwisekcję przywódcy opozycji. Inni, raczej nudną i niewiele wnoszącą próbę odcinania kuponów od popularności reżysera i tematu.

Jednak wszyscy zgodni są co do jednego. Widzowie i recenzenci nie szczędzą słów uznania dla ścieżki muzycznej, którą – ponoć – wybrał sam Andrzej Wajda. Piszę ponoć, bo wielbiciela japońskiej kultury, krakusa i reżysera „Pana Tadeusza” nie podejrzewałem nigdy o fascynację muzyką zespołów Róże Europy, Dezerter czy Brygada Kryzys. Zastanawiające, że ta muzyka, która towarzyszyła naszym najważniejszym wydarzeniom wychowała generację w większości słuchająca na co dzień muzycznego kiczu i bezguścia.

Od lat wokół osoby Lecha Wałęsy wybuchają kolejne dyskusje, które co jakiś czas elektryzują niemal całe społeczeństwo. Sam prezydent stał się też częścią popkultury i bohaterem popularnej w latach 90. piosenki Kazika "Sto milionów".

Osią filmu jest wywiad, jaki Lech Wałęsa udzielił włoskiej papieżycy dziennikarstwa Orianie Fallaci. Jednak niech się nie boją widzowie, którzy stronią od przeintelektualizowanego kina. Popularny pisarz Janusz Głowacki - autor scenariusza - proponuje raczej spojrzenie na Lecha Wałęsę jako postać z krwi i kości, w szerokim kontekście jego ludzkich ułomności, nieraz trudnych relacji z żoną. W tle wielka polityka i wydarzenia zmieniające bieg historii połowy Europy. Warto zrobić sobie takie repetytorium z dziejów XX wieku.

Łukasz Grzesiczak