Cudzoziemcy pisali po polsku

Gdy tylko prof. Jolanta Tambor, dyrektorka szkoły rozpoczęła odczytywanie tekstu, po sali przeszedł pomruk. Później były uśmiechy i kręcenie głową. Dla wielu z piszących, wypowiadane słowa były bardzo trudne.
Ci, którzy dopiero tutaj, w Cieszynie, rozpoczęli naukę języka polskiego, mają zadanie ułatwione. Nie muszą przepisywać całego dyktanda, tylko wyłapują z odczytanego tekstu słowa. Te które zrozumieją, zapisują je. My liczymy ile poprawnych słów zapisali – wyjaśnia Tambor. Autorem tekstu jest dwoje językoznawców: dr Małgorzata Smereczniak dr Marcin Maciołek. W tzm roku poświęcony był muzyce.

 

Jana przyjechała z Moskwy. Cieszyn? Piękne miasto, chciałabym tutaj zamieszkać. Dwa lata temu ukończyłam studia, pracuję teraz jako specjalistka pracy z personelem – przyznaje młoda Rosjanka. Teraz uczę się polskiego, to takie hobby. Jak się już go nauczę, będę poznawała inny język – opowiada o swoich planach Jana.

Konrad przyjechał do Cieszyna z Niemiec. Mówi po polsku, bo jego rodzice są Polakami. Ale jak zaznacza dopiero na studiach rozpoczął naukę języka, w domu nie rozmawia po polsku. Gramatyka – to daje w kość – śmieje się młody Niemiec. Jak przyznaje, dzień przed dyktandem była duża impreza integracyjna, ciężko się teraz rano wstawało na dyktando – dodaje.

Jak mówi Mario Kysel ze Słowacji, który zdobył tytuł Cudzoziemskiego Mistrza Języka Polskiego - Polacy są fajni, język polski jest fajny. Studiuję tłumaczenie z języka polskiego na angielski, stąd moja dobra znajomość języka.

 

 

POSŁUCHAJ

 

 

 

Po sprawdzeniu wszystkich tekstów, tytuły Cudzoziemskich Wicemistrzów Języka Polskiego otrzymali: Viktoriia Gnidenko (Ukraina), Lidia Machova (Słowacja), Karol Szlichciński (Wielka Brytania).

 

Jan Bacza

 

 

 

Tekstu dyktanda, odczytanego przez prof. Jolantę Tambor, odsłuchać możecie poniżej.

 

Posłuchaj

 

Prezentujemy go też w wersji 'pisanej', gdybyście chcieli spróbować swoich sił.

 

 

"Jubileuszowy koncert"

 

 

W wypełnionej po brzegi nowo otwartej filharmonii wszyscy oczekiwali od dawna zapowiadanego koncertu. Wtem przygasły światła i zamarły wszelkie szepty. Zapanowała wszechogarniająca cisza. Z wolna poczęła rozsuwać się kurtyna i w tym momencie zgromadzeni melomani ujrzeli usadzoną w półokręgu orkiestrę. Rozżarzyły się bladożółte światła reflektorów, a na scenę wszedł sławny dyrygent, odgarniając z czoła rozwichrzone włosy. Prowadzony oklaskami publiczności, zajął należne mu miejsce i, unosząc rękę ku górze, śmignął w powietrzu batutą.
Zabrzmiały pierwsze akordy symfonii. Skrzypek Szczepan przeciągnął smyczkiem po napiętej strunie, wprawiając ją w lekkie, ledwo dostrzegalne drżenie. Dopiero co zaczął, a już prawie zgubił rytm, gdyż nieopatrznie spojrzał w fiołkowe oczy siedzącej na wprost prześlicznej wiolonczelistki Joli. Ocknął się jednak po chwili, bo puzonista żwawo zadął w instrument, wydobywając zeń donośny ton. Wnet zadudniły bębny, zahuczały waltornie, zapiszczały flety. Jedynie delikatne pobrzękiwania dzwonków niknęły w nawałnicy dźwięków. Niespodziewanie muzyka przycichła. Pochopnie można by sądzić, że to już finał, bo też artyści zastygli w bezruchu, wpatrując się uważnie w dyrygenta. Ten jednak, przeczekawszy półnutową pauzę, machnął pałeczką, malując przed sobą niewidzialne esy-floresy.
Tak rozpoczęło się radosne scherzo. Upojona muzyką publiczność z zapartym tchem wsłuchiwała się w mistrzowsko zharmonizowane takty. A gdy koncert dobiegł już końca, rozległy się rzęsiste brawa. Cała sala tonęła w powodzi ochów i achów.