Kto się boi Elisabeth Taylor, czyli spektakl o miłości, perle i krawacie

rainman: Gdybym miał ocenić spektakl "Być jak Elisabeth Taylor" jednym zdaniem to określiłbym go jako sposób na marnowanie aktorskiego talentu. Trudno zaakceptować mi fakt, że przez dwie godziny byłem katowany bardzo miernymi żartami, powtarzającymi się ekscesami głównej bohaterki nie zakończonymi żadną głębszą prawdą. Ze spektaklu rozgarnięty widz nie mógł wydusić niczego - ani śmiechu, ani głębszych przemyśleń.<br />Toksyczność związku Burtona i Taylor była przedstawiona wyjątkowo powierzchownie. Reżyser raz próbował tym dramatem rozśmieszać a raz naciągnąć widza na głębsze przemyślenia - ale nic z tego nie wychodziło. A przecież nie brakuje ludzi, którzy przeżywają takie rozterki więc temat i na czasie i wart głębszego rozwinięcia. Zamiast tego - w momencie gdy było już blisko żeby dostać coś więcej - otrzymujemy żenujące żarty - które aż prosiły się aby wstać i podziękować.<br />Czy Foremniak i Deląg dają radę? Dają, ale nie są w stanie nic z tego wycisnąć ponieważ w tej gąbce jest bardzo mało wody. I dlatego osobiście - to czego byłem świadkiem to marnowanie aktorskiego talentu - z minuty na minutę.<br />W zasadzie jedynym sympatycznym akcentem podczas tego wieczoru (oprócz bycia w tym wspaniałym budynku) było wyjście na scenę kontuzjowanej Martyny Kliszewskiej. Publiczność gorącą ją przywitała i to było bardzo ciepłe dla obu stron.<br />Z nie do końca zrozumiałych dla mnie powodów cieszyńska publiczność cierpi na jakiś kompleks, który nakazuje katować się tego rodzaju \&quot;sztuką\&quot;. A gdzie klasyka w naszym teatrze. Gdzie spektakle po których widzowi kotłują się w umyśle same pytania? Gdzie spektakle, które coś w człowieka wnoszą?

baskajar: Byłam na sztuce w Bielsku 12 lutego ,zgadzam się z w/n opinią .Dziękuję Małgorzacie Foremniak,że przypomniała przysłowie: \&quot;Nie wtykaj nosa w nie swoje sprawy\&quot;