Wielki Post

Pierwsza wielkopostna niedziela zwana była również zwyczajowo „Chudą”, o czym wspomina na kartach swojej książki „Doroczne zwyczaje i obrzędy na Śląsku Cieszyńskim” (wyd. Sekcja Ludoznawcza PZKO) Jan Szymik. „Druga Suchą, trzecia Głuchą, czwarta Śródpostną (też Radosną lub Tłustą), piąta Czarną (Morzaną), a szósta Palmową (Kwietną).” W Kościele ewangelickim używana jest do dziś łacińska nomenklatura (zarzucona przez Kościół rzymsko-katolicki po reformach II soboru watykańskiego): Invocavit, Reminiscere, Oculi, Laetare, Iudica i Palmarum.

Wielki Post rozpoczął się w Środę Popielcową i będzie trwał czterdzieści dni (nie wliczając w niedziel) aż do wieczora w Wielką Sobotę. Liczba czterdzieści przyjęta jest na pamiątkę czterdziestodniowego postu Jezusa na pustyni oraz oraz czterdziestoletniej wędrówki Izraelitów po egipskiej niewoli.

Od samych swych początków Kościół zalecał w tym okresie post, wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych i alkoholu, umartwianie się, pokutę, uczestniczenie w specjalnych nabożeństwach, wyciszenie się i odizolowanie od rzeczy doczesnych a zwrócenie ku sprawom wiecznym. W różnej formie i nasileniu praktykowane jest to do dzisiaj przez wyznawców wszystkich konfesji chrześcijańskich.

W Wielkim Poście zwyczajowo nie urządza się zabaw tanecznych, „a gdzieniegdzie, zwłaszcza dziewczęta zasłaniają lusterka i zwierciadła”, podaje Szymik i dodaje, że „wszystkie kobiety ubierają się w ciemniejsze suknie i odkładają na bok ozdoby i kosztowności”.

(ÿ)