Boże Ciało

Uroczystości Bożego Ciała zawdzięcza Kościoł objawieniom św. Julianna z Cornillon (1192-1258), przeoryszy klasztoru augustianek w Mont Cornillon. której Jezus polecił, aby zostało ustanowione osobne święto ku czci Najświętszej Eucharystii. Ówczesny biskup Liege, Robert, postanowił spełnić to życzenie i w 1246 roku odbyła się pierwsza procesja eucharystyczna. Od wieku XIV spotykamy się z nią w Anglii, Francji, Hiszpanii i w Niemczech, gdzie od XV stulecia przyjął się zwyczaj procesji do czterech ołtarzy praktykowany powszechnie do dziś wszędzie.

Natomiast według ludowej tradycji — jak to podaje Jan Szymik w „Dorocznych zwyczajach i obrzędach na Śląsku Cieszyńskim”, wydanych przez Sekcję Ludoznawczą PZKO — Boże Ciało rozpoczyna okres letni. „Chociaż jest świętem wybitnie kościelnym, obfituje w wiele zwyczajów i obrzędów, mających swoje korzenie w tradycji prasłowiańskiej, wręcz pogańskiej. Uroczystość ta wiązana jest też bowiem z letnim przesileniem dnia i nocy”.

„Dawniej na całym obszarze Śląska Cieszyńskiego był zwyczaj święcenia w tym dniu w czasie nieszporów małych wianuszków uplecionych przez kobiety z różnych polnych i ogrodowych roślin, jak np. z rozchodnika, macierzanki, mięty pieprzowej, czerwonej koniczyny, lubczyku, liści poziomki, gałązeczek hebzu (bzu czarnego) i innych najróżniejszych kwiatów. Przechowywano te poświęcone wianuszki przez cały rok, zawieszając je przeważnie na gwoździu u drzwi wejściowych, pod okapym a także w komorze , oborze i stodole”. Miały one uchronić od pioruna. Używano ich również do okadzania chorych ludzi i zwierząt. Podobnie postępowano z gałązkami, które zdobiły cztery ołtarze ustawione na trasie procesji Bożego Ciała. 

Warto jeszcze wspomnieć, że mimo tak krótkiego jak na święta chrześcijańskie rodowodu, jest to dzień ustawowo wolny od pracy i — co może wzbudzić zdumienie młodszych czytelników — taki jego charakter był również w okresie komunistycznym.

(ÿ)