Coś ciekawego dla dorosłych i dla dzieci w sieci (45)

donekT: Albert Camus „Dżuma”, w której autor nawiązał do filozofii egzystencjalizmu, samo dzieło zostało napisane jako powieść paraboliczna. W algierskim mieście Oran wybuchła epidemia dżumy. Na kilka miesięcy, chyba dziewięć, miasto stało się areną walki o przetrwanie. W związku z zaistniałą sytuacją zostały przedstawione różne zachowania wobec opisanych zdarzeń. Tytułowa Dżuma stała się symbolem śmierci, zła. Główny bohater powieści Bernard Rieux z oddaniem walczył o życie swoich pacjentów. Uczynił to w imię zwykłej ludzkiej solidarności, chciał nieść ulgę w cierpieniu. Pomogli mu: Grand- urzędnik merostwo i dziennikarz- Raymond Rambert. Byli jednak tacy, którzy uważali, że dżuma stanowiła słuszną karą za występki mieszkańców Oranu. Płomienne kazania na ten temat wygłaszał ksiądz Peneloux. Został przedstawiony jako agresywny, skostniały w swoich poglądach fanatyk religijny. Przy łóżku cierpiącego dziecka miał przeżyć wielką przemianę i podjął walkę z chorobą. Sam umarł. Narrator, który ukazał doktora Rieux, pokazał, jak dżuma wpłynęła na funkcjonowanie mieszkańców. Początkowo starali się udawać, że nic się nie dzieje, chodzili do kawiarni, teatrów. Z czasem zaraza coraz bardziej ich terroryzowała, zaczęła dominować nad ich życiem. Miasto, izolowane od kraju, stało się więzieniem, pułapką. Ludzie ulegli zmianom. Jedni popadli w obłędną rozpacz, a inni stanęli do walki ze złem, jak doktor Rieux, Tarrou czy dziennikarz Rambert. Po zwycięstwie nad epidemią mieszkańcy Oranu stali się zupełnie innymi ludźmi. Z jednej strony skażeni zostali złem, bo otarli się o śmierć, z drugiej strony umocnieni zostali w walce ze złem, które mogło i może pojawić się wszędzie i w każdej chwili. Już sam tytuł sugeruje, że celem autora było ukazanie historii ludzkiej walki z szalejącą w Oranie epidemią dżumy. Dżumę możemy potraktować jako metaforę, pretekst, dzięki któremu Albert Camus ukazał zjawisko o wiele szersze i głębsze znaczeniowo. Dżumę można potraktować jako metaforę zła, totalitaryzmów XX wieku, lub II wojny światowej. Zło towarzyszy człowiekowi od początku jego istnienia i może przyjąć nieskończoną liczbę postaci. Dżumę możemy potraktować jako historię potyczki w odwiecznej walce człowieka ze złem, które jest wszędzie, nawet w samym człowieku. Godna polecenia jest również kryminał „Dżuma w Breslau” autorstwa Marka Krajewskiego.

jasper: Ciekawa pozycja - „ Staropolskie postawy wobec zarazy“ - J. Kracika. Z jednej strony chrzescijanskie uczucia do blizniego nakazywaly pomoc chorym, z drugiej strony paniczny lek nie pozwalal na milosierdzie. Czy cos sie zmienilo, patrzac na czasy obecne ???!

jasper: I w temacie - „ Milosc w czasach zarazy „ - Gabriela Marqueza. Choc nie zawsze to co wydawalo sie miloscia, nia bylo.