Ustroń w zwiastunie "Gierka"

robespierre: Wedle pracy W. Jedlickiego pt. „Chamy i Żydy”, dzieje PRL-u możemy przedstawić przez pryzmat zwalczających się wzajemnie skrajnych frakcji PZPR. Z jednej strony mamy do czynienia z kosmopolitami, internacjonalistami, którzy państwo ujmowali wyłącznie administracyjnie i czuli się częścią międzynarodowej społeczności ze stolicą w Moskwie. Na przeciwnym biegunie znajdowali się tzw. krajowcy, którzy II wojnę przetrwali na terenie kraju, twierdzili, iż każdy naród realizuje własną drogę do socjalizmu, na podstawie indywidualnych doświadczeń dziejowych. Utożsamiali się oni z poszczególnymi państwami narodowymi i starali się ze sobą łączyć interesy klasowe i narodowe. Ze strony swych partyjnych oponentów, tego rodzaju postawy były określane jako skrzywienie prawicowo-nacjonalistyczne. Krajowcy w sporej mierze wywodzili się z kręgów, gdzie zachowania antysemickie nie uznawano za niestosowne. PZPR nie stanowiła jednolitej struktury, podzielona była na zawzięcie zwalczające się frakcje realizujące własne polityki.

robespierre: 1956 r. uchodzi za kres okresu błędów i wypaczeń, jak określano epokę terroru stalinowskiego. Dawniej przełom październikowy przedstawiano co do znaczenia jako pozytywnie ujęty odpowiednik Powstania Warszawskiego. Objęcie władzy przez W. Gomułkę powszechnie uważano za krok w stronę zwiększenia suwerenności państwa. Gomułka uchodził za reprezentanta krajowców, więzionego za odchylenie prawicowo-nacjonalistyczne, postrzegany był za osobę nielubianą przez Moskwę, która objęła rządy bez wcześniejszej zgody ze strony ZSRR. W związku z odwilżą partia zyskała sympatię i poparcie szerszych kręgów społecznych, stąd odróżniano od siebie działaczy związanych z partią przed przełomem ‘56 i po tym czasie.

robespierre: Okres rządów ekipy W. Gomułki uchodzi za czas tak nazywanej małej stabilizacji, prowadzona była wówczas patriotyczna i nacjonalistyczna narracja przedstawiająca Niemców za największych wrogów Polski. Parada z okazji obchodów 1000-lecia Państwa Polskiego została przedstawiona w konwencji ukazującej dzieje narodu jako nieustanne zmagania Polaków Słowian z nawałą Niemców Germanów. Celem ówczesnej polityki było doprowadzenie do uznania przez RFN granicy Polski na Odrze i Nysie Łużyckiej, co nastąpiło u schyłku rządów ekipy Gomułki i stanowiło sukces. Niezadowolenie społeczne związane z przedświątecznymi podwyżkami, wydarzenia na wybrzeżu, a także przejawy niesubordynacji ze strony wojskowych, np. udział LWP w tłumieniu zamieszek — co należało do obowiązków MO — stały się pretekstem do zmiany ekipy rządzącej w Polsce z inspiracji ZSRR. Orientujący się w ówczesnej polityce przejęcie władzy przez ekipę E. Gierka określają jako pucz.

robespierre: E. Gierek prezentował się jako przynależnych do tych obytych w świecie i zaznajomionych z problemami Zachodu. Dorosłe pokolenie powojennego wyżu demograficznego ekipa Gierka zatrudniała w zakładach zbudowanych nie tylko za kapitał pozyskany od wrażych imperiów, Hutę Katowice postawiono w ramach RWPG i alternatywną lokalizację pod tego rodzaju zakład rozważano na terytorium ZSRR. Nie wszystkie pozyskane wówczas z Zachodu technologie okazywały się przestarzałe, jak to później przedstawiano. Rozwój przemysłu ciężkiego i wydobywczego na Śląsku służył również polityce wewnętrznych migracji i osłabiania regionalnej śląskiej tożsamości, wówczas postrzeganej jako sympatyzującej z zachodnim sąsiedztwem i godzącej w jednolitość państwa. W latach 70. XX w. zwrócono uwagę na zaniedbywane uprzednio sektory gospodarki, szczególnie wiele zyskało rolnictwo. Otwarcie na współpracę z Zachodem unowocześniało państwo i zarazem bardziej uzależniało od wahań globalnej polityki. Nie przeszkadzało to E. Gierkowi utrzymywać prywatne relacje z zachodnimi politykami. Za czasów rządów ekipy E. Gierka, cieszącego się poparciem Moskwy, nastąpiło zbliżenie z ZSRR i to odnotowane w treści Konstytucji poprzez poprawki dodane w 1976 r., które do rangi konstytucyjnej podnosiły sojusz z ZSRR i przyznawały partii przewodnią rolę. Osoba E. Gierka w ówczesnej propagandzie była przedstawiana w porównaniu do postaci Kazimierza Wielkiego i film poświęcony temu władcy w pełni prezentuje aspiracje I sekretarza. Jedną z najtrwalszych pozostałości po epoce Gierka jest reforma administracji, mowa o instytucji gminy. Województwa zostały zreorganizowane później w większe jednostki, powiaty w III RP wskrzeszono, za to przywrócone za czasów E. Gierka gminy pozostały, choć za czasów T. Mazowieckiego zmieniono ich charakter poprzez związanie z samorządem. Pierwsze objawy nadchodzącego kryzysu pojawiły się już w 1976 r., z kolei postanowienia KBWE ułatwiły uzewnętrznianie społecznego niezadowolenia.

robespierre: Ekipa Gierka została odsunięta od władzy w 1980 r., kiedy rządy przejęły osoby związane ze strukturami siłowymi, także tworzące własne i zwalczające się frakcje. E. Gierek był internowany w okresie stanu wojennego i obwiniony za zaistniałą wówczas sytuację, później pozbawiono go również prawa do polskiej emerytury. Swoje ostatnie lata życia spędził na Śląsku Cieszyńskim, jego pogrzeb w 2001 r. zebrał spore tłumy i udział w nim był odbierany jako wyraz manifestacji politycznych.

OWCZARZY1: WILLA GIERKA W USTRONU A TO DOBRE !!! ZOBACZCIE SOBIE ZAMEK KULCZYKA !!! TAK ALE TO BYŁ BISMESMEN DOROBIŁ SIĘ NA PAŚCIE BHP WŁASNYMI RĘCAMI !!!