Oczami niewidomego (odcinek 85): Wielki Post

Okres ten trwa sześć tygodni od Środy Popielcowej do Wielkiego Czwartku wśród katolików i protestantów, u których nosi nazwę czasu pasyjnego.

W kościele katolickim podczas tego okresu są odprawiane nabożeństwa „Drogi Krzyżowej” oraz „Gorzkich Żali”. Są to nabożeństwa, które chcą uzmysłowić ludziom fakt życia, śmierci i zmartwychwstania.

Każdy może podchodzić do tego inaczej. Jednak wszystkie osoby chociaż trochę wierzące na pewno zastanawiają się w tym okresie nad tym co będzie po śmierci.

W kościele ewangelickim okres ten trwa tak samo od środy popielcowej i kończy się Świętami Wielkanocnymi, jednak najważniejszym świętem jest „Wielki Piątek”. Właśnie w tym dniu odprawiane są we wszystkich kościołach nabożeństwa na które przychodzą praktycznie całe rodziny.

Natomiast w kościele ewangelickim „Czas pasyjny” bierze swoją nazwę od łacińskich słów poprzedzających w Wielki Piątek czytanie historii męki Pana Jezusa: „Passio Domini nostri secundum…” co znaczy dosłownie po polsku: „Męka Pana naszego Jezusa Chrystusa według…” i następuje nazwa Ewangelii, z której jest ona czytana. A więc „Passio” znaczy po polsku „Męka”, czyli rozpamiętywanie męki naszego Pana Jezusa Chrystusa. W tym czasie zastanawiamy się nad męką, cierpieniem naszego pana, jakie ona miała znaczenie dla nas i dla naszego zbawienia. Temu zagadnieniu w Kościele poświęcono „piątki pasyjne”, albo jak kiedyś mówiło się na Śląsku Cieszyńskim „postne piątki”. W Kościele luterańskim w te piątki czytane były w liturgii teksty wyłącznie z Ewangelii, które mówiły o męce Pańskiej, kazania natomiast można było głosić na inne teksty, lecz zawsze związane z głównym tematem tego okresu. W piątki pasyjne śpiewano wyłącznie pieśni pasyjne. Zwieńczeniem tego czasu jest Wielki Piątek.

Okres Wielkiego Postu to duchowe przygotowanie wnętrza człowieka, któremu towarzyszą zewnętrzne przejawy i pewne gesty.
Mając na uwadze, że już za kilkanaście dni Święta Wielkiej Nocy zastanówmy się nad tym, co za nami i co nas może spotkać wkrótce.

Poszczenie nie musi być konieczne, ale zastanowienie się nad przemijającym życiem jest wskazane.

Andrzej Koenig