Będą oceniać kreple te tradycyjne i ekstrawaganckie

Alek123: Adam nie należał do najbardziej rozgarniętych, ale w końcu nauczył się korzystać z ognia. Wgapiał się w płomień, ogrzewając wychłodzone od wieków ciało, w końcu zaczął gotować i początkowo nieśmiałe próby przerodziły się w wieczerze na które zwykle zapraszał miłe koleżanki z sąsiednich jaskiń. I tak trwało to niespełna 800 (tysięcy !) lat. Razu pewnego po mniejszym posiłku zaczął z uwagą przyglądać się śladowi jaki pozostawił po sobie ogień. Koło! Filozoficznym rozmyślaniom niewątpliwie sprzyjała kopa sfermentowanych śliwek, od których chyba się trochę uzależnił i po których miał niesamowite wizje. „Koło” pomyślał po raz drugi. Kiedy sfermentowane śliwki się skończyły postanowił zabrać się do pracy. Taczka, wózek, koło garncarskie… Pomysłów nie było końca. Adam stał się prawdziwym celebrytą - sława, miedź, kobiety… świat leżał u jego stóp. Teraz już nie musiał przyjacielsko ciągać za włosy koleżanek z sąsiednich jaskiń na romantyczne kolacje. Zaproszenia (co prawda w formie kamiennych tabliczek) dosłownie nadlatywały od strony pań obdarzonych najbujniejszymi krągłościami. Adam zwykł dość łatwo popadać w rozmaite uzależnienia, nic dziwnego zatem, że i krągłość stała się szybko jego obsesją. Widział ją wszędzie i czasem pozwalał sobie na wielce odważne analogie: skoro Księżyc i Słońce są okrągłe ta taka musi też być Ziemia! Niewiele brakowało, żeby po takim stwierdzeniu sam wylądował na wesoło trzaskającym stosiku, na szczęście dobrzy ludzie pomogli w potrzebie a po kolejnych pieciu- (-set) latach już wszyscy pogodzili się z kształtem Ziemi i teza o kulistości planety przestała być kontrowersyjna. Z czasem Adam stał się prawdziwym smakoszem, sfermentowane śliwki zaczął zastępować winogronami, by po czasie przerzucić się wyłącznie na cudowny syrop jaki z nich wytwarzał. W dalszym ciągu uwielbiał dziczyznę i z podejrzliwością podchodził do trawy, czy jak tam zwać to co niektórzy z upodobaniem wyciągali z ziemi, by raczyć się z dostrzegalną wyższością. Mieli się za lepszych. Stąd w głowie Adama zaświtała kolejna myśl – w codziennej strawie niech każdy je co chce – każdemu wolno, niemniej musi być jakaś forma strawy przy wspólnym biesiadowaniu, która wszystkich pogodzi. Przecież jesteśmy jedną wielką rodziną! Deser ! Deserów już było bez liku, ale wyzwaniem było stworzenie deseru idealnego. Po raz kolejny odstawił alkohol (już wiedział, że tak się nazywa) i zaczął pracować nad deserem idealnym. Ciasto zapożyczył z od kuzyna mieszkającego w cieplejszym klimacie. Postanowił zastąpić jednak słone dodatki słodkimi. Kuchenne eksperymenty okazały się nad wyraz obiecujące. Powidła śliwkowe (do śliwek miał niezmiennie duży sentyment), konfitura z róży i wiele innych. Po licznych próbach przepis wydał się doskonały. Z pewną ulgą zauważył, że mały chlust destylatu do ciasta znacząco podnosi walory smakowe, a destylaty utrwaliły jego sławę już dużo wcześnie. Pozostał jeszcze kształt nowego deseru. Jaki kształt mógł wybrać Adam ogarnięty od tysięcy lat cudowną obsesją krągłości? „Kreple będą okrągłe” – uśmiechnął się szeroko.