Matki Boskiej Zielnej

Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny należy do dogmatów Kościoła katolickiego od 1950 roku. Zgodnie z nauczaniem Kościoła, po zakończeniu swojego ziemskiego życia Najświętsza Maryja Panna została z ciałem i duszą wzięta do wiecznej chwały. Wniebowzięcie zajęło miejsce Zaśnięcia Maryi Panny, które było celebrowane od VII wieku.

W Polsce święto obchodzone jest też pod nazwą Matki Boskiej Zielnej, jako że Maryja jest patronką roślinności. W tym dniu od dawna, jeszcze przed ogłoszeniem dogmatu, lud święcił w tym czasie różne zioła: -Do bukietu polnych ziół, najlepiej zbieranych w samo południe podczas słonecznej pogody dodawano po parze kłosów ze wszystkich czterech głównych zbóż (pszenicy, żyta, jęczmienia i owsa) oraz parę dorodnych makówek, a nieraz nawet gałązkę jabłoni z owocami – pisze Jan Szymik w książce „Doroczne zwyczaje i obrzędy na Śląsku Cieszyńskim”.

Jak podaje Szymik, rolnicy starali się, aby do święta Matki Bożej Zielnej, które uważano za zakończenie tzw. Okresu zielonego, doprowadzić żniwa przynajmniej do połowy lub w najlepszym wypadku, oczywiście jeśli pogoda sprzyjała, zakończyć je całkowicie. „Mówi się tutaj, że lichy tyn gospodorz, co dziepro na święty Michoł (29.09) kopy z pola spychoł".

Zobacz również:

Wokół święta Wniebowzięcia (o Maryi w protestantyzmie)

Święto Wniebowzięcia Najświetszej Maryi Panny [ m.in. o zwyczajach ludowych]

red.