Kończyce Wielkie: nie tylko "Mieszko" i "Przemko", ale również "Jan III Sobieski" i "Mikołaj Hieronim Sieniawski"

Drachenblut: Rada Gminy Hażlach podjęła też decyzję o likwidacji pomnika przyrody w Pogwizdowie. Dąb mający być może 300 lat ma przegrać z przystankiem ,który radni postanowili postawić w miejscu pomnika przyrody. Rado Gminy Hażlach i panie Sikorski, to wstyd i hańba.

stofflet: Dąb należy do jednego z bardziej rozpowszechnionych gatunków drzew wśród polskiej flory. W zamierzchłych czasach rośliny te uchodziły za magiczne wśród wielu społeczności wyznających tradycyjne wierzenia. Wypada wymienić Rzymian, Greków, Celtów, Germanów, czy Słowian. Zdarzało się, iż wśród wskazanych ludów wyróżniające się prastare okazy uchodziły za emanację poszczególnych bóstw i służyły jako miejsce zgromadzeń, niejednokrotnie o charakterze politycznym, czy sakralnym. Być może zawarte w religijnych wyobrażeniach znaczenie dębu stanowiło pozostałość po czasach paleolitycznych, kiedy w okresach niedoboru pożywienia, żołędzie mogły być wykorzystywane przez pierwotnych jako pokarm. Z całą pewnością długowieczni przedstawiciele gatunku łączyli ze sobą teraźniejszość z przeszłością i przyszłością. To właśnie w ich zaciszu gromadziły się poszczególne następujące po sobie generacje pokoleń ludzkich, wspólnie korzystające z dobrodziejstw natury. Drzewo to kojarzy się z potęgą, majestatem, siłą, czy doświadczeniem przynależnym dla poważnego wieku. W rozłożystych koronach bardziej sędziwych dębów, pośród okazałych konarów swe miejsce znajdują rozliczne gatunki zwierząt, które korzystają ze schronienia, pożywienia, a zwłaszcza z życiodajnej siły witalnej. Dęby, zwłaszcza te sędziwe, śmiało możemy postrzegać jako drzewa łączące ze sobą różne rzeczywistości. Pod ich rozłożystymi konarami to, co ludzkie spotyka się w towarzystwie natury ze światem nadprzyrodzonym. Dąb stanowi bramę, przez którą spoglądamy do przyszłości i zarazem ukazują się nam czasy zamierzchłe.

stofflet: Wśród dębowych koron swe miejsce odnajdują w szczególności sójki i wiewiórki, które właśnie tam zaopatrują się w zapasy na cięższe czasy i znajdują schronienie. Zwierzęta te przy okazji przyczyniają się do roznoszenia nasion po okolicy. W tym samym celu pod dębami możemy spotkać buchtujące dziki, a także żubry, łosie, jelenie, sarny, czy myszy. W symbiozie z tymi drzewami funkcjonuje wiele gatunków grzybów, wśród których odnajdujemy borowika szlachetnego, czy trufle. Na dębach żerują rozliczne szkodniki, np. mączniak dębu, czy galasówki, część z nich także bywa objęta ochroną.

stofflet: W gaju dębowym w Dodonie znajdowała się słynna grecka wyrocznia poświęcona Zeusowi, w której wolę bogów rozpoznawano na podstawie szumu świętych drzew. Z dębowego drewna miał zostać zbudowany statek „Argo”, znany z greckiej mitologii. W Rzymie dąb wiązano z kultem Jowisza, a Germanowie drzewo to łączyli z Wodanem. Na Słowiańszczyźnie gaje dębowe zwykle poświęcone były Perunowi, palił się w nich święty ogień, a pod najstarszym drzewem składano ofiary. Wedle rekonstruowanych słowiańskich przekazów, w koronie świętego dębu gniazdował ognisty ptak, przedstawiany na podobieństwo orła, który rzekomo był postrzegany jako posłaniec bogów, a także pośrednik pomiędzy ludźmi i bogami. Najbardziej znana święta dąbrowa, choć bardziej związana z wierzeniami Bałtów, znajdowała się w Romowe. Dąb w słowiańskich wierzeniach bywa również łączony z Trzygłowem, który uchodził za wyobrażenie całego wszechświata (Prawii, Jawii i Nawii). Słowianie upatrywali początek świata w symbolice dwóch dębów znajdujących się pośrodku sinego morza, wśród których o stworzeniu świata rozprawiały ze sobą gołębie. Słowianie sędziwy dąb uwieńczony jemiołą uważali za przedstawienie nieśmiertelności. Dąb pojawia się również na kartach Biblii, z najsłynniejszymi Dębem (Dębami) Mamre na czele, które uprzednio mogły służyć za miejsce kultu kananejskiego. To właśnie tam, w okolicy Hebronu zatrzymał się Abram po przybyciu z Harranu, wzniósł ołtarz, przyjmował tajemniczych gości udających się do Sodomy i zawarł przymierze. Wedle biblijnej relacji, teren wraz z pobliską grotą Makpela został później przez Hebrajczyków wykupiony od Hetów Eszkola i Anera, synów Efrona, a także zasiedlony „prawem nabycia grobu”. Grób wówczas uchodził za potwierdzenie prawa własności ziemi. Grota Makpela zlokalizowana w pobliżu dębu posłużyła jako miejsce spoczynku izraelskich patriarchów.

stofflet: Niemal każdy element dębu ma jakieś właściwości i znajduje swe zastosowanie w fitoterapii i nie tylko. Z powodzeniem możemy czerpać zdrowotne profity z liści (quercus folium), kory (quercus cortex), czy żołędzi. Z dębów pozyskiwany jest naturalny ciemny barwnik, który niegdyś wykorzystywany był również przy produkcji atramentu. Żołędzie w sytuacjach ekstremalnych, po uprzedniej obróbce mogą posłużyć jako pożywienie, z kolei po ich uprażeniu można sporządzić dębową namiastkę kawy (żołędziówka). Produkty przechowywanie w dębowych naczyniach lub zawierają dębowe dodatki, zyskują gorzkawy posmak i ciemniejsze zabarwienie. Nie bez powodu jedno z rzymskich odznaczeń wojskowych corona civica, przyznawane w zamian za ocalenia życia innego obywatela składało się z wieńca dębowych liści. Dęby mają prozdrowotne właściwości np. w zakresie zwalczania nadmiernej potliwości, działają ściągająco, są przydatne na oparzenia, wysypki, czy przy dolegliwościach wewnętrznych. Drewno dębowe jest postrzegane za bardzo kaloryczne, trwałe, twarde i cenne. Pozyskany surowiec wykazuje się odpornością na działanie wody, choć w wilgotnym środowisku przybiera charakterystyczne ciemne zabarwienie, przy zachowaniu właściwości mechanicznych, co uchodzi za dodatkowy walor. Sczerniałe dębowe drewno bywa nazywane mianem „polskiego hebanu” i cieszy się odpowiednim uznaniem na rynku. Znane są przypadki, kiedy dębowe drewno wyłowione zostało z wody po upływie przeszło dwóch tysiącleci.

stofflet: Dąb szypułkowy (Quercus Robur) z rodziny bukowatych określany bywa jako „król drzew” i z całą pewnością wśród gatunków występujących w polskich lasach może być uważany za godny do tego szlachetnego tytułu. Okazy dorastają do wysokości około czterdziestu metrów, tworzą rozłożyste, zwykle kuliste korony wspierające się na potężnych konarach wyrastających z solidnego pnia. Dęby charakteryzują się niezwykle dobrze rozwiniętym systemem korzeniowym, stąd ludowe określenie „silny jak dąb” jest w pełni uzasadnione. Dęby często osiągają wiek w zakresie od pięciuset do ośmiuset lat, choć zdarzają się i takie, które dożywają milenium i więcej. Drzewo rośnie wolno, jest wymagające pod względem glebowym, do rozwoju potrzebuje sporo miejsca, choć potrafi również występować w skupiskach z innymi gatunkami lub w ramach monokultury (dąbrowy). Nie bez powodu określenie „dąbrowa” pojawia się w nazwach wielu miejscowości. Dąb szypułkowy jest jednym z trzech rodzimych gatunków dębu w Polsce, obok dębu bezszypułkowego, z którym tworzy mieszance. Inne rosnące w kraju gatunki dębu to dąb omszony, czy introdukowany dąb czerwony.

stofflet: Drzewa stanowią organizmy żywe, które komunikują się ze sobą m.in. za pomocą systemu korzeniowego, dają nam ciepło, schronienie, pożywienie, pomagają przezwyciężyć rozliczne choroby i dolegliwości. Jako ludzie z całą pewnością powinniśmy otaczać drzewa należytą opieką i odnosić się wobec nich z troską. Są to nasi bliscy, którzy towarzyszą nam przez całe życie i zarazem stanowią część ludzkości.